Ο Νίκος Παπάζογλου

Περίμενα να περάσουν 2 μέρες από την αναχώρησή του και να ξεπλυθούν τα χθεσινά αφιερώματα των ασχέτων που πήραν την λέξη «Ινδιάνος’ και την έκαναν καραμέλα.

Όπως, εύστοχα, παρατήρησε η σύζυγός μου, για την δική μας γενιά ο θάνατος του Νίκου Παπάζογλου είναι η πρώτη μεγάλη απώλεια. Είναι τόσο πολύ συνδεδεμένος με τις στιγμές μας στην σχολή, στις βόλτες των 20…

Μιλάω για τα 20 συν κάτι μου, τότε που έκανα βόλτες, δεν πάταγα στη σχολή, πήγαινα για καφέ στην Γλυφάδα και ποτό στα Εξάρχεια, ανέβαινα για βόλτα στην Πεντέλη και περπατούσα για πλάκα βράδυ στο λόφο του Στρέφη. 

Μιλάω για τα μεζεδοπωλεία στην Ιπποκράτους και για τα μπάνια στον Σχοινιά.

Μιλάω για τα μπύρες στο μπαλκόνι του Λυκαβηττού και τις αγωνίες που παίζαμε στα φιλικά σπίτια.

Μιλάω για μια εποχή που έχει την άχνη της φοιτητικής ζωής και είναι ξεβαμμένη σαν φωτογραφία που την βάραγε ο ήλιος.

Μιλάω για μια βραδιά του Αυγούστου σε αυτό το, άσχημο κατά τα άλλα, σιδερένιο τέρας του θεάτρου στον Λυκαβηττό, που πήγα αμέσως μετά την εκπομπή μου, σκαστός από άλλες δουλειές και οικογένεια, γιατί είχε βρει η φίλη μου η Μαρίνα δυο εισιτήρια της τελευταίας στιγμής.

Μπήκαμε τρεχάτοι με ένα μπουκάλι ούζο 12 για παρέα και ο Νίκος ήταν εκεί πάνω στη σκηνή, με το τζιν πουκάμισο και το παντελόνι, με το κόκκινο μαντήλι του, σαν άλλος Mickey Rourke στις 9 1/2 βδομάδες που φόραγε πάντα τα ίδια.

Και στο τέλος ήρθε ο Αύγουστος, που για αυτόν είχες πάει και ένα φεγγάρι αρκετά μεγάλο για να το μπερδέψεις με πανσέληνο από την πίσω μεριά του θεάτρου. Και το μπουκάλι είχε αδειάσει γιατί 2 ζευγάρια χείλη είναι πολλά για να κρατήσει πάνω από μία ώρα, κι ας είναι ξεροσφύρι… 

Η φωνή του Νίκου Παπάζογλου ερχόταν πάνω και μπροστά από το κίνημα του έντεχνου, το οποίο χαίρομαι να έχω γνωρίσει και υπηρετήσει από τα ραδιόφωνα που ήμουν, στις καλύτερές του στιγμές. Δεν έμενε όμως μόνο εκεί.  Τραγούδησε και το τσιφτετέλι που ήθελε η κοπελιά, είπε και τις ροκιές του, έβαλε κομψότητα και στην κατάθλιψη.

Είναι αυτός που μπήκε μπροστά από την αρχή, αλλά δεν έμπλεξε με τα παιχνίδια των εταιριών και με τις χαζομάρες των περισσότερων θεματοφυλάκων του έντεχνου. Αυτών που χρόνια μετά το οδήγησαν στον μαρασμό.

Αν και στην διαδρομή του συχνά συμπορευόταν με τον Ρασούλη, ο Νίκος δεν το έριχνε ποτέ στην ρητορική πλάκα. Ήταν ευθύς και σταθερός. Δεν ήταν σκωπτικός περισσότερο από όσο χρειαζόταν και σαφώς δεν μπήκε στη διαδικασία να χειραφετήσει το σύστημα για να κερδίσει και αυτός κάτι.

Ο Νίκος Παπάζογλου έχει εκείνη τη φωνή που λέει ροκ και παραδοσιακά με την ίδια άνεση. Αλλά έχει κάτι περισσότερο. Έχει σχέση και επαφή με το τεχνικό μέρος της μουσικής βιομηχανίας. Το στούντιο Αγροτικόν έχει γίνει και κινητό και έχει πάει σε βουνά, ραχούλες και νησιά για να ηχογραφηθούν συγκροτήματα που αλλιώς δεν θα τα είχαμε ανακαλύψει.

Άκουσα χθες για τον δίσκο «η εκδίκηση της γυφτιάς» που έβγαλε και 2 αριστουργήματα. Αγαπητή συνάδελφε του ΑΝΤ1, όλος ο δίσκος ήταν αριστούργημα, αλλά που να το ξέρεις αυτό… Αν ήταν να πεις για την Πέγκυ Ζήνα βέβαια θα ήξερες περισσότερα – και αυτό δεν είναι μομφή για την Ζήνα, αλλά απλά δεν έχει κάνει τέτοιο δίσκο στην καριέρα της.

Ο Νίκος Παπάζογλου για εμάς, τους εκδρομείς όχι του ‘60 όπως λέει ο Νιόνιος, αλλά τους μετανάστες του δεύτερου ανθού της μεταπολίτευσης, ο Νίκος Παπάζογλου ήταν ο μεγαλύτερος ξάδερφος που δεν στο παίζει έξυπνος.

Μα έδωσε υλικό για να σκεφτόμαστε, χιτάκια για να τραγουδάμε στις γκόμενες, ρυθμό για να μας κάνουν οι κοπέλες να χαζεύουμε, αφορμή για να βάλουμε ένα τραγούδι στο πάρτυ που όλοι θα το αποδεχόντουσαν.

Μας έδωσε και καλή ευκαιρία να κάτσουμε να καπνίσουμε όλοι μαζί με θέα την πόλη.

Αν ήταν να γράψω το τέλος εποχής, μια και η χώρα κατά πως φαίνεται πάει για βρούβες, αυτό το τέλος Νίκου είναι το πρώτο σκαλοπάτι.

Καλό ταξίδι λένε, αλλά εγώ φοβάμαι να στο ευχηθώ.

Καλό κατευόδιο , γιατί μπορεί να ταξιδεύεις για καιρό…