Αυτό πρέπει να είναι το πιο δύσκολο κείμενο που έχω δοκιμάσει ποτέ να γράψω. Είμαι μπροστά στο υπέροχο ανατολικό παράθυρό μου (μεγάλο λόγω ημιυπαίθριου...) που έχει θολώσει από τις σταγόνες .
Και προσπαθώ να υλοποιήσω την εξής παράλογη ιδέα: να γράψω χωρίς φως…
Και προσπαθώ να υλοποιήσω την εξής παράλογη ιδέα: να γράψω χωρίς φως…
Δυστυχώς από τυφλό σύστημα δεν ξέρω την … τύφλα μου! Και για να γίνουν ακόμα πιο δύσκολα τα πράγμα αποφάσισα να ρίξω στο μηδέν τόσο την φωτεινότητα όσο και την αντίθεση της οθόνης…
Μιλάμε για μαύρα σκοτάδια!
Επειδή όμως δεν γίνεται να χτυπάω ένα γράμμα κάθε 20 δευτερόλεπτα και να κάνω ένα λάθος κάθε 4 γράμματα, αποφάσισα να ανοίξω το φως.
Γιατί έτσι είναι η ζωή! Λες να κάνεις κάτι ρομαντικό και αυτός ο motherfucker ο ρεαλισμός σε προσγειώνει απότομα και μάλιστα χωρίς flaps -για όσους ασχολούνται με τα αεροπλάνα – οι άλλοι δεν κατάλαβαν
Όμως η ζωή δεν ήταν ποτέ δίκαιη. Γιατί να γίνει τώρα;
Η ιδέα βασικά ήταν να γράψω ένα γλυκό ρομαντικό κείμενο που θα το διάβαζαν οι γυναίκες και θα έλιωναν το μανό στα πληκτρολόγιά τους. Ένα κείμενο που με την σχεδόν αναγεννησιακή του ρώμη θα συνέπαιρνε καρδιές και συναισθήματα.
Ε, άνοιξα το φως και ησύχασα!
Παρόλα αυτά το τζάμι εξακολουθεί να δέχεται το χάδι της βροχής και η απόφασή μου να ρίξω άπλετο φως είχε το ακριβώς αντίθετο, ρομαντικό πάντα, αποτέλεσμα.
Τώρα βλέπω το πληκτρολόγιο, δεν βλέπω όμως την οθόνη καθώς είναι πολύ σκοτεινή…
Τώρα βλέπω το πληκτρολόγιο, δεν βλέπω όμως την οθόνη καθώς είναι πολύ σκοτεινή…
Δεν μπορείς ρε γαμώτο να τα έχεις όλα; Αναρωτιέμαι, αυτοί οι ήρωες σε τόσα άρλεκιν πως κατάφερναν να γράφουν στους-στις αγαπημένους-νες και μάλιστα με καλλιγραφικά γράμματα χωρίς να βλέπουν καν!
Ή με τη συνοδεία ενός και μόνο κεριού.
Θα 'θελα να μπορούσα να γράψω χωρίς φως στο δωμάτιο. Ακόμα και χωρίς οθόνη. Να βρω έναν τρόποα απλά να γράφω τις σκέψεις μου. Να κούω το τικ τικ στο τζάμι και να απαγγέλλω από μέσα μου τις λέξεις και ένα μαγικό μηχάνημα να πιανει τις σκέψεις μου και να τις κάνει blog.
Αλλά μέχρι τότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μπαίνω στο πετσί του ρόλου με τα φώτα σβηστά και μετά να προσπαθώ να αναπαράξω όλα όσα σκέφτηκα με το φως ανοιχτό.
Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο.
Θα 'θελα να μπορούσα να γράψω χωρίς φως στο δωμάτιο. Ακόμα και χωρίς οθόνη. Να βρω έναν τρόποα απλά να γράφω τις σκέψεις μου. Να κούω το τικ τικ στο τζάμι και να απαγγέλλω από μέσα μου τις λέξεις και ένα μαγικό μηχάνημα να πιανει τις σκέψεις μου και να τις κάνει blog.
Αλλά μέχρι τότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να μπαίνω στο πετσί του ρόλου με τα φώτα σβηστά και μετά να προσπαθώ να αναπαράξω όλα όσα σκέφτηκα με το φως ανοιχτό.
Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο.
Έξω η πόλη βρέχεται. Δεν την πολυπειράζει! Η βροχή αυτή δεν έχει μανία, πέφτει με.. προσοχή και γλυκαίνει την ατμόσφαιρα.
Σίγουρα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου