Το παρόν ακούγεται καλύτερα με την μουσική υπόκρουση του «smoke gets in your eyes» με τις φωνές των Platters (http://www.youtube.com/watch?v=57tK6aQS_H0) , αν και από το 1933 έχει διασκευαστεί από 12 ντουζίνες καλλιτέχνες….
Θα το χρειαστούμε το τραγούδι γιατί ταιριάζει με τον καπνό που έχει σκεπάσει σαν κουβέρτα την Αθήνα. Αυτό που όπου σταθείς και όπου βρεθείς μυρίζει σαν να είσαι ο Αϊ Βασίλης και να έχεις φρακάρει μέσα στην καπνοδόχο.
Καπνός, τζάκι, αιθάλη.
Καθαρός άνθρακας μαζί με αέρα που αντανακλά και τα φώτα της πόλης προσθέτοντας ένα ακόμα εφέ, στην υπέροχη Αθήνα μας!!
Εγώ εδώ και καιρό το λέω ότι αυτή η εποχή που περνάμε ανήκει στο Υπουργείο Οικονομίας, τις καφετιέρες με τεχνολογία κάψουλας και τα τζάκια!
Εκεί που όσοι τα είχαμε δεν τα ανάβαμε ποτέ γιατί φοβόμασταν μην γίνει μαύρο το σαλόνι (κάτι που δεν απέχει και πολύ από την φρικτή πραγματικότητα- φρικτή για τις κουρτίνες, τα έπιπλα και την ψυχική υγεία…), εκεί λοιπόν που το πολύ πολύ να βάζαμε καμιά 15αρια κεριά μέσα και να κάναμε απλά το εφέ έμμεσου φωτισμού του σαλονιού, ήρθε η κρίση!
Και μαζί με αυτήν η τιμή του πετρελαίου ανέβηκε πιο ψηλά και από το διαστημικό λεωφορείο σε ύψη που και προπονημένος να είσαι, φοβάσαι! Σε πιάνει ένα τρέμουλο και δεν είναι από το κρύο να το ξέρεις!
Και ξαφνικά θυμηθήκαμε ότι αυτή η περίεργη διαμόρφωση του σαλονιού μας, που παρεμπίπτοντος έχει χρόνια να χρησιμοποιήσει ο Άγιος της Κόκα Κόλας, δεν έχει μόνη χρήση το να ακουμπάς τις ομπρέλες σου όταν έχει βρέξει.
Και ανάψαμε τζάκι! Όσοι ξέραμε. Όσοι δεν ξέραμε φέραμε την γιαγιά από το χωριό…
Πήγα τις προάλλες σε ένα μαγαζί που πουλάει ξύλα και υπολόγισα ότι από την προηγούμενη φορά οι Αθηναίοι μόνο από εκεί πρέπει να ψώνισαν 2,5 κυβικά μέτρα ξύλο.
Και η προηγούμενη φορά ήταν 2 βδομάδες πριν!
Όμως, όπως και να το πεις όταν το τζάκι είναι αναμμένο υπάρχει μια νότα ρομαντισμού στον αέρα!! Αν έχεις και λίγο κρασί, λίγο φαγητό και το αγόρι (ή κορίτσι) σου, κάλλιστα μπορεί να συμβεί ακόμα και το πραγματικό ζητούμενο.
«Και το αποτέλεσμα ήταν να έχουμε πολλάααα παιδιά!»
Έτσι κατέληγε ένα παλιό νούμερο της επιθεώρησης (που αναφερόταν βέβαια στο παιχνίδι «μ’ αγαπάς, μ’ αγαπάς που με βάζεις»).
Εγώ πάντως πραγματικά το σκέφτομαι να ρωτήσω τον Πεταλωτή που τον βλέπω και εύκαιρο στον Χατζηνικολάου αυτή την στιγμή που γράφω, αν με την τιμή πετρελαίου και βενζίνης που έχουν επιβάλλει, στοχεύουν στο να λυθεί το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας!
Υπάρχει αυτή η περίπτωση…
Όπως και να έχει το θέμα, ο χρυσός μας φέρνει πιο κοντά, το κρύο επίσης αλλά τόσο διοξείδιο του άνθρακα η Αθήνα μας είχε να δει από τον χρυσό αιώνα του Περικλή. Ανά κάτοικο εννοείται…
Βγαίνεις στο μπαλκόνι σου να πάρεις μια ανάσα και νομίζεις ότι σε έχουν ρίξει μαζί με κινέζο εργάτη που μοιάζει με τον Τσάκι Τσαν σε ορυχείο κάπου στην κεντρική Κίνα.
18 ώρες από το Πεκίνο με το μουλάρι….
Ήμουν στο σαλόνι μου τις προάλες και μου μύριζε τζάκι. Έχε γούστο λέω να θέλει πάλι καθάρισμα... Ανοίγω το παράθυρο να πάρω αέρα και μου ήρθε να πέσω κάτω απ΄τα μικροσωματίδια! Από εκείνο το βράδυ και η φωτογραφία.
Όμως τι είναι η μπόχα μπροστά στην φτηνή θέρμανση και το ρομαντικό βράδυ; Σταγόνα στον ωκεανό της καθημερινότητας. Ένα λεπτό στην θάλασσα του χρόνου.
Και άλλωστε τουλάχιστο θα έχουμε την γλυκιά ανάμνηση.
Και το Παρίσι φυσικά!! (δεν ταιριάζει όμως αυτό λέει η παράδοση της «Καζαμπλάνκα»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου