Μερικές φορές αρκεί να έρθει από κάπου μια σπίθα και να σε βάλει σε πορεία. Αν ήμουν, για παράδειγμα, μόριο βενζίνης με 95 οκτάνια και είχα πορεία προς το κέντρο του δεύτερου κυλίνδρου ενός κινητήρα εσωτερικής καύσης, αυτό θα ήταν το μόνο που θα ήξερα – και το μόνο που θα χρειαζόμουν, τώρα που το καλοσκέφτομαι.
Και θα ερχόταν αυτή η σπίθα, ακριβώς την ώρα που θα έμπαινα στον θάλαμο και μετά…ω μετά!!! Το χάος! Το απόλυτο, το καταπληκτικό, το breathtaking sweapting of my feet,καθώς θα στροβιλίζομαι φλεγόμενος και στους 3 άξονες μέχρι να πάω μέσα σε μια μεγάλη μαύρη σωλήνα…. Και έπειτα στην ατμόσφαιρα σαν καυσαέριο….
Life’s a bitch…
Αυτά αν ήμουν βενζίνη γιατί, ας το παραδεχτούμε εδώ, δεν είμαι. Είχα πέσει όμως σε μια σχετική ραστώνη και ενώ αισθάνομαι όλο το εκρηκτικό μου ταμπεραμέντο έτοιμο να ξεχειλίσει και να γεμίσει με υπέροχα χρώματα τουλάχιστο τον απέναντι δρόμο, καταλήγω να κάθομαι και να καταπίνω το μουρουνόλαδο της ζωής χωρίς ούτε καν μια αξιόλογη έκφραση αηδίας στο πρόσωπο!!
Δεν παράγω έργο ρε γαμώτο μου, αυτό λέω! Ελπίζω να έχω βρει όμως μια καλή σπίθα στον Woody Alen. Γιατί αυτός ο περίεργος κοντοπίθαρος Εβραίος που δεν βάζει γλώσσα μέσα, για τον λόγο αυτό ακριβώς δίνει ερεθίσματα. Σπίθες.
Δεν είχα ταινία για το σαββατόβραδο αλλά το όμορφο μηχανηματάκι που λέγεται σκληρός δίσκος είχε. Την είχα ξαναδεί βέβαια όμως αυτό είναι το καλό με τα κλασικά του κινηματογράφου. Τα ξαναβλέπεις εύκολα. Ειδικά αν δεν έχεις κάτι άλλο και η κυριακάτικη είχε μια μπούρδα που δεν θέλεις να δεις.
Δεν θα σας γράψω βέβαια τι γίνεται στην ταινία. Να την πάρετε για να βγάλει και ο βιντεοκλαμπάς κάτι! Καλά μωρέ, κάτι θα σας πω…
Η ιστορία λέει πως 24 δολάρια έβγαλαν οι Ινδιάνοι όταν πούλησαν το Manhattan … που μην σας φαίνονται λίγα χρήματα γιατί τότε αυτά ήταν αρκετά για να γεμίσεις το τιπί σου με ότι χρειάζεται ο σύγχρονος άντρας…
Αυτό που δεν φαντάζονταν ήταν αυτά που ακολούθησαν. Αλλά μπορούσα και εγώ να φανταστώ τι θα συνέβαινε την πρώτη φορά που θα έκανα έρωτα; Αλλά άστα αυτό, είναι για άλλη ώρα, σε άλλο blog, μη σου πω σε άλλον πλανήτη δηλαδή, για να είμαστε σίγουροι!!
Μέχρι αυτή την ώρα έχετε σίγουρα μπερδευτεί με την πορεία της σκέψης μου, κάτι απόλυτα φυσιολογικό γιατί είμαι πάρα-μα-πάρα-πολύ-έξυπνος-άνθρωπος!
Στο νησί αυτό λοιπόν έμελε να ιδρυθεί χρόνια πολλά μετά η πρωτεύουσα του νευρωτικού ταμπεραμέντου και της υπεραφθονίας ενοχικών διλημμάτων.
Αυτό που θέλει να γίνει η Αθήνα όμως όλο κάτι την κρατάει και δεν τα καταφέρνει δηλαδή.
Στην ταινία με τον τίτλο Manhattan ένας νευρωτικός 40+ είχε σχέση με μια μαθήτρια λυκείου (!!) αλλά την άφηνε για την πρώην γκόμενα του παντρεμένου κολλητού του. Η οποία τελικά τον άφησε για τον παντρεμένο ο οποίος παράτησε την γυναίκα του. Και ο νευρωτικός έπεσε και πάλι στα πόδια της μικρής.
Το 1979 όλα αυτά!
Ρε, πόσο πίσω είμαστε…
Αλλά αυτό δεν ήταν το θέμα της ταινίας. Το μέσα της τούρτας ήταν ,φυσικό για ταινία του Woody Allen, η προσέγγιση των ανθρώπων, ανάλογα με τα θέλω τους, στην καθημερινότητα. Όλα όσα έγιναν ήταν απόλυτα φυσιολογικά αν δει κανείς τα υποκείμενα. Ο νευρωτικός πχ φοβάται ότι η νεαρά κορασίς δεν θα μπορέσει να καταλάβει ποτέ τα κολλήματά του (αν και η κορασίς τα καταφέρνει) και την παρατάει για μια ακόμα πιο προβληματική 30+ με την ελπίδα αυτή να τον καταλάβει. Απλά και μόνο για να του σπάσει τα νεύρα περισσότερο δηλαδή! Ωστόσο αυτό φαντάζει πιο λογικό για τον νευρωτικό σε σχέση με την πετάω-στα-σύννεφα-που-ε[ισαι-τρελος μικρούλα.
Η δε 30+ τελικά επιλέγει τον λογικό και προσγειωμένο πρώην πλέον παντρεμένο γιατί πολύ απλά καλή η τρέλα αλλά πρέπει να κάνουμε και κανένα παιδί κάποια στιγμή…
Δεν θα το πάω παραπέρα 1. Γιατί βαριέμαι 2. Γιατί έχει πάει 2 τα ξημερώματα και 3. Γιατί δεν έχω τσεκάρει face book και αυτό μου παίρνει ώρα.
Καλή συνέχεια και από εδώ και μπρος όλο και κάτι θα γράφω κάθε μέρα…
Έστω μια καλημέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου