It had to be eat, pray, love - Μετά την τανία

Αναφέρομαι στην ταινία φυσικά με την Ιουλία Roberts. Δεν ξέρω αν την έχετε δει-εγώ μόλις την είδα.

Δεν είμαι ακόμα σίγουρος για το βαθύτερο νόημά της-αν και είμαι σίγουρος πως δεν θα το βρω μια και το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η ταινία το έγραψε γυναίκα και όλοι ξέρουμε πως οι γυναίκες είναι πολύπλοκα πλάσματα χωρίς άκρες στα σχοινιά των σκέψεών τους…

Κάτι που δεν μπορείς να πεις για τους άντρες προφανώς. Τα δικά μας σχοινιά είναι πάντα δεμένα σε κάτι!

Ωστόσο αισθάνομαι σαν να με έχει τυλίξει ένα μικρό, κομψό, μωβ-μπλε συννεφάκι και να επιπλέω μέσα σε αυτό πάνω από την πόλη. Χαζή η εικόνα-σχεδόν παιδική, αλλά εγώ έτσι αισθάνομαι.

Πιθανώς αυτό να ήταν το bonus του 3ωρου ταξιδιού (τόσο μου φάνηκε, θα δω αύριο το blue-ray πόση διάρκεια είχε…)

Αν το καλοσκεφτείς ωστόσο αυτές οι 3 λέξεις αντιπροσωπεύουν όχι μόνο εμένα και εσένα, αλλά και τους δεσμούς μεταξύ μας. Ακόμα και αν πιστεύεις ότι ένα από τα τρία δεν το έχεις, η ίδια η ζωή θα σε διαψεύσει.

Φαγητό. Νόστιμο. Απολαυστικό. Όμορφο. Ζουμερό. Απαραίτητο.

Βάλε σε όποια σειρά θες τις λέξεις. Δεν έχει σημασία. Κάθε τι που γαργαλάει τον ουρανίσκο σου είναι σε άμεση επαφή με τα εγκεφαλικά σου κύτταρα. Είναι στα μακαρόνια που έφαγες σήμερα και στην σάλτσα που τα κάλυπτε, θα είναι και στις φακές που θα φας αύριο (φτάνει να βάλεις την σωστή ποσότητα ξύδι και να ρίξεις μια φέτα τυρί μέσα- ένα μικρό κομμάτι Παράδεισος με μηδέν κόστος.)

Η Ιουλία στην προσπάθεια να βρει την ισορροπία πάει Ιταλία για να δοκιμάσει την ζωή στο πιάτο της. Εμείς πάλι το έχουμε και εδώ αυτό…

Προσευχή. Απόλυτη. Υποτακτική. Παρακλητική. Περήφανη.

Η Ινδία ως προορισμός γιατί έτσι επιτάσσει και το σύγχρονο μάρκετινγκ. Η Δασκάλα δεν ήταν εκεί όμως η ηρωίδα μας βρίσκει αυτό που δεν μπορεί να αποφύγει να βρει. Την σύγκρουση με τα Θέλω της, τους φόβους και τα μυστικά που κρατάς από το ίδιο σου το σώμα.

Η πίστη και η προσευχή βέβαια είναι σκέψης με σκεύος το κορμί σου. Με αυτή την έννοια μπορείς να τα κάνει και στην βεράντα του σπιτιού σου και για αυτό ίσως με δείτε καμιά φορά να κάνω meditation στο μπαλκόνι μου.

Αγάπη. Αγάπη. Αγάπη. Αγάπη. Αγάπη

Δεν έχει νόημα να βάλω άλλες λέξεις εδώ. Δεν θα έχει σημασία, ούτε και στόχο.

Η Αγάπη είναι αυτό που λέει. Χρόνια προσπαθούμε να βρούμε μια λέξη για να εξηγήσουμε την σημαντικότερη λέξη μας.

Δεν γίνεται αυτό… !

Η μόνη άλλη λέξη που έχει τέτοια θέση στην ανθρώπινη διάσταση είναι ο Χρόνος.

Αυτός ωστόσο, μπορεί να χαθεί χωρίς να λείψει. Μπορεί να κερδηθεί χωρίς να περισσέψει.

Μπορεί να έρθει με την αγάπη, μπορεί και να αλητέψει.

Η Αγάπη με τις πολλές μορφές της. Παράλληλες και επάλληλες. Τέμνουσες και αποκλίνουσες. Πολλές φορές σε διαφορετικά επίπεδα.

Τρεις λέξεις που υπόσχονται να βάλουν σε σειρά όλες τις άλλες λέξεις στη ζωή σου, αν τύχει και χαθεί η ισορροπία σου.

Μάλλον αυτό μου είπε η ταινία τελικά.

It had to be… smoke. Το κάρβουνο και το ρόλος του στην… αναπαραγωγή!

Το παρόν ακούγεται καλύτερα με την μουσική υπόκρουση του «smoke gets in your eyes» με τις φωνές των Platters (http://www.youtube.com/watch?v=57tK6aQS_H0) , αν και από το 1933 έχει διασκευαστεί από 12 ντουζίνες καλλιτέχνες….

Θα το χρειαστούμε το τραγούδι γιατί ταιριάζει με τον καπνό  που έχει σκεπάσει σαν κουβέρτα την Αθήνα. Αυτό που όπου σταθείς και όπου βρεθείς μυρίζει σαν να είσαι ο Αϊ Βασίλης και να έχεις φρακάρει μέσα στην καπνοδόχο.

Καπνός, τζάκι, αιθάλη.

Καθαρός άνθρακας μαζί με αέρα που αντανακλά και τα φώτα της πόλης προσθέτοντας ένα ακόμα εφέ, στην υπέροχη Αθήνα μας!!

Εγώ εδώ και καιρό το λέω ότι αυτή η εποχή που περνάμε ανήκει στο Υπουργείο Οικονομίας, τις καφετιέρες με τεχνολογία κάψουλας και τα τζάκια! 

Εκεί που όσοι τα είχαμε δεν τα ανάβαμε ποτέ γιατί φοβόμασταν μην γίνει μαύρο το σαλόνι (κάτι που δεν απέχει και πολύ από την φρικτή πραγματικότητα- φρικτή για τις κουρτίνες, τα έπιπλα και την ψυχική υγεία…), εκεί λοιπόν που το πολύ πολύ να βάζαμε καμιά 15αρια κεριά μέσα και να κάναμε απλά το εφέ έμμεσου φωτισμού του σαλονιού, ήρθε η κρίση!

Και μαζί με αυτήν η τιμή του πετρελαίου ανέβηκε πιο ψηλά και από το διαστημικό λεωφορείο σε ύψη που και προπονημένος να είσαι, φοβάσαι! Σε πιάνει ένα τρέμουλο και δεν είναι από το κρύο να το ξέρεις!

Και ξαφνικά θυμηθήκαμε ότι αυτή η περίεργη διαμόρφωση του σαλονιού μας, που παρεμπίπτοντος έχει χρόνια να χρησιμοποιήσει ο Άγιος της Κόκα Κόλας, δεν έχει μόνη χρήση το να ακουμπάς τις ομπρέλες σου όταν έχει βρέξει.

Και ανάψαμε τζάκι! Όσοι ξέραμε. Όσοι δεν ξέραμε φέραμε την γιαγιά από το χωριό…

Πήγα τις προάλλες σε ένα μαγαζί που πουλάει ξύλα και υπολόγισα ότι από την προηγούμενη φορά οι Αθηναίοι μόνο από εκεί πρέπει να ψώνισαν 2,5 κυβικά μέτρα ξύλο.

Και η προηγούμενη φορά ήταν 2 βδομάδες πριν!

Όμως, όπως και να το πεις όταν το τζάκι είναι αναμμένο υπάρχει μια νότα ρομαντισμού στον αέρα!! Αν έχεις και λίγο κρασί, λίγο φαγητό και το αγόρι (ή κορίτσι) σου, κάλλιστα μπορεί να συμβεί ακόμα και το πραγματικό ζητούμενο.

«Και το αποτέλεσμα ήταν να έχουμε πολλάααα παιδιά!»

Έτσι κατέληγε ένα παλιό νούμερο της επιθεώρησης (που αναφερόταν βέβαια στο παιχνίδι «μ’ αγαπάς, μ’ αγαπάς που με βάζεις»).

Εγώ πάντως πραγματικά το σκέφτομαι να ρωτήσω τον Πεταλωτή που τον βλέπω και εύκαιρο στον Χατζηνικολάου αυτή την στιγμή που γράφω, αν με την τιμή πετρελαίου και βενζίνης που έχουν επιβάλλει, στοχεύουν στο να λυθεί το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας!

Υπάρχει αυτή η περίπτωση…

Όπως και να έχει το θέμα, ο χρυσός μας φέρνει πιο κοντά, το κρύο επίσης αλλά τόσο διοξείδιο του άνθρακα η Αθήνα μας είχε να δει από τον χρυσό αιώνα του Περικλή. Ανά κάτοικο εννοείται…

Βγαίνεις στο μπαλκόνι σου να πάρεις μια ανάσα και νομίζεις ότι σε έχουν ρίξει μαζί με κινέζο εργάτη που μοιάζει με τον Τσάκι Τσαν σε ορυχείο κάπου στην κεντρική Κίνα.

18 ώρες από το Πεκίνο με το μουλάρι….

Ήμουν στο σαλόνι μου τις προάλες και μου μύριζε τζάκι. Έχε γούστο λέω να θέλει πάλι καθάρισμα... Ανοίγω το παράθυρο να πάρω αέρα και μου ήρθε να πέσω κάτω απ΄τα μικροσωματίδια! Από εκείνο το βράδυ και η φωτογραφία.

Όμως τι είναι η μπόχα μπροστά στην φτηνή θέρμανση και το ρομαντικό βράδυ; Σταγόνα στον ωκεανό της καθημερινότητας. Ένα λεπτό στην θάλασσα του χρόνου. 

Και άλλωστε τουλάχιστο θα έχουμε την γλυκιά ανάμνηση. 

Και το Παρίσι φυσικά!! (δεν ταιριάζει όμως αυτό λέει η παράδοση της «Καζαμπλάνκα»)

It had to be … Manhattan

Μερικές φορές αρκεί να έρθει από κάπου μια σπίθα και να σε βάλει σε πορεία. Αν ήμουν, για παράδειγμα, μόριο βενζίνης με 95 οκτάνια  και είχα πορεία προς το κέντρο του δεύτερου κυλίνδρου ενός κινητήρα εσωτερικής καύσης, αυτό θα ήταν το μόνο που θα ήξερα – και το μόνο που θα χρειαζόμουν, τώρα που το καλοσκέφτομαι.

Και θα ερχόταν αυτή η σπίθα, ακριβώς την ώρα που θα έμπαινα στον θάλαμο και μετά…ω μετά!!! Το χάος! Το απόλυτο, το καταπληκτικό, το breathtaking sweapting of my feet,καθώς θα στροβιλίζομαι φλεγόμενος και στους 3 άξονες μέχρι να πάω μέσα σε μια μεγάλη μαύρη σωλήνα…. Και έπειτα στην ατμόσφαιρα σαν καυσαέριο….

Life’s a bitch…

Αυτά αν ήμουν βενζίνη γιατί, ας το παραδεχτούμε εδώ, δεν είμαι. Είχα πέσει όμως σε μια σχετική ραστώνη και ενώ αισθάνομαι όλο το εκρηκτικό μου ταμπεραμέντο έτοιμο να ξεχειλίσει και να γεμίσει με υπέροχα χρώματα τουλάχιστο τον απέναντι δρόμο, καταλήγω να κάθομαι και να καταπίνω το μουρουνόλαδο της ζωής χωρίς ούτε καν μια αξιόλογη έκφραση αηδίας στο πρόσωπο!!

Δεν παράγω έργο ρε γαμώτο μου, αυτό λέω! Ελπίζω να έχω βρει όμως μια καλή σπίθα στον Woody Alen. Γιατί αυτός ο περίεργος κοντοπίθαρος Εβραίος που δεν βάζει γλώσσα μέσα, για τον λόγο αυτό ακριβώς δίνει ερεθίσματα. Σπίθες.

Δεν είχα ταινία για το σαββατόβραδο αλλά το όμορφο μηχανηματάκι που λέγεται σκληρός δίσκος είχε. Την είχα ξαναδεί βέβαια όμως αυτό είναι το καλό με τα κλασικά του κινηματογράφου. Τα ξαναβλέπεις εύκολα. Ειδικά αν δεν έχεις κάτι άλλο και η κυριακάτικη είχε μια μπούρδα που δεν θέλεις να δεις.

Δεν θα σας γράψω βέβαια τι γίνεται στην ταινία. Να την πάρετε για να βγάλει και ο βιντεοκλαμπάς κάτι! Καλά μωρέ, κάτι θα σας πω…

Η ιστορία λέει πως 24 δολάρια έβγαλαν οι Ινδιάνοι όταν πούλησαν το Manhattan … που μην σας φαίνονται λίγα χρήματα γιατί τότε αυτά ήταν αρκετά για να γεμίσεις το τιπί σου με ότι χρειάζεται ο σύγχρονος άντρας…

Αυτό που δεν φαντάζονταν ήταν αυτά που ακολούθησαν. Αλλά μπορούσα και εγώ να φανταστώ τι θα συνέβαινε την πρώτη φορά που θα έκανα έρωτα; Αλλά άστα αυτό, είναι για άλλη ώρα, σε άλλο blog, μη σου πω σε άλλον πλανήτη δηλαδή, για να είμαστε σίγουροι!!

Μέχρι αυτή την ώρα έχετε σίγουρα μπερδευτεί με την πορεία της σκέψης μου, κάτι απόλυτα φυσιολογικό γιατί είμαι πάρα-μα-πάρα-πολύ-έξυπνος-άνθρωπος!

Στο νησί αυτό λοιπόν έμελε να ιδρυθεί χρόνια πολλά μετά η πρωτεύουσα του νευρωτικού ταμπεραμέντου και της υπεραφθονίας ενοχικών διλημμάτων.

Αυτό που θέλει να γίνει η Αθήνα όμως όλο κάτι την κρατάει και δεν τα καταφέρνει δηλαδή.

Στην ταινία με τον τίτλο Manhattan ένας νευρωτικός 40+ είχε σχέση με μια μαθήτρια λυκείου (!!)  αλλά την άφηνε για την πρώην γκόμενα του παντρεμένου κολλητού του. Η οποία τελικά τον άφησε για τον παντρεμένο ο οποίος παράτησε την γυναίκα του. Και ο νευρωτικός έπεσε και πάλι στα πόδια της μικρής.

Το 1979 όλα αυτά!

Ρε, πόσο πίσω είμαστε…

Αλλά αυτό δεν ήταν το θέμα της ταινίας. Το μέσα της τούρτας ήταν ,φυσικό για ταινία του Woody Allen, η προσέγγιση των ανθρώπων, ανάλογα με τα θέλω τους, στην καθημερινότητα. Όλα όσα έγιναν ήταν απόλυτα φυσιολογικά αν δει κανείς τα υποκείμενα. Ο νευρωτικός πχ φοβάται ότι η νεαρά κορασίς δεν θα μπορέσει να καταλάβει ποτέ τα κολλήματά του (αν και η κορασίς τα καταφέρνει) και την παρατάει για μια ακόμα πιο προβληματική 30+ με την ελπίδα αυτή να τον καταλάβει. Απλά και μόνο για να του σπάσει τα νεύρα περισσότερο δηλαδή! Ωστόσο αυτό φαντάζει πιο λογικό για τον νευρωτικό σε σχέση με την πετάω-στα-σύννεφα-που-ε[ισαι-τρελος μικρούλα.

Η δε 30+ τελικά επιλέγει τον λογικό και προσγειωμένο πρώην πλέον παντρεμένο γιατί πολύ απλά καλή η τρέλα αλλά πρέπει να κάνουμε και κανένα παιδί κάποια στιγμή…

Δεν θα το πάω παραπέρα 1. Γιατί βαριέμαι 2. Γιατί έχει πάει 2 τα ξημερώματα και 3. Γιατί δεν έχω τσεκάρει face book και αυτό μου παίρνει ώρα.

Καλή συνέχεια και από εδώ και μπρος όλο και κάτι θα γράφω κάθε μέρα…

Έστω μια καλημέρα!

Από τώρα;

Το θέμα είναι όταν γράφεις κάτι να φροντίζεις και να το ... επαληθεύεις! Τσίμα τσίμα προλαβαίνω να μην χάσω και δεύτερη μέρα...

Ε, ναι λοιπόν! Είχα πει ότι θα γράφω κάθε μέρα και να που από την δεύτερη κιόλας ημέρα ξεκίνησα τις ατασθαλιές!

Αυτό το σχόλιο, στα γρήγορα γραμμένο, ωστόσο δεν με εκθέτει τόσο πολύ! Ο λόγος;
Απλά, από ότι έχω δει, κάθε ανάρτηση παίρνει ώρα.. Νέας Υόρκης! Άρα είμαι μισή μέρα εμπρόθεσμος...

Μαγκιά!

Ευτυχώς δηλαδή γιατί δεν θέλω αυτό εδώ το project να καταλήξει σαν τις υποσχέσεις που δίνουμε κάθε χρόνο για να κάνουμε πράγματα για εμάς και τον κόσμο, πράγματα μεγάλα ή μικρά, πράγματα ουσιαστικά ή περιστασιακά.

Σαν τις διαχρονικές υποσχέσεις ότι φέτος πχ θα πηγαίνω γυμναστήριο, ή ότι φέτος θα βάλω στην άκρη χρήματα...
Κάτι σα να σας θυμίζουν;

Κατά τα άλλα απέναντί μου ο ουραν΄ςο φωτίζεται με λάμψεις από την μεριά της Ραφήνας, η μέρα πάει να γίνει εργάσιμη και εγώ ακόμα κάθομαι και αναλογίζομαι πόσες θερμίδες να πήρα και αυτή την εορταστική περίοδο...

Άστα να πάνε...

Ευχές δεν προλαβαίνω να γράψω αναλυτικές, άργησαν και 2 μέρες, ας πάνε για αύριο!
Καληνύχτα σας...